Tłumaczenie Bogusław Malański i Szymon Malański.
Piwo imbirowe zawiera bardzo mało alkoholu. Z tego powodu jest ono bardzo popularne wśród brytyjskiej młodzieży. Dean Madden z Krajowego Centrum Nauki Biotechnologii, Uniwersytet Reading w Anglii poda nam swój własny, sprawdzony przepis na ten napój. Wykorzystuje on go, gdy chce wytłumaczyć swoim uczniom na czym polega proces fermentacji lub jak dbać o higienę w kuchni.
Pierwsze odpowiedniki współczesnych, gazowanych, napojów były przyrządzane w prywatnych gospodarstwach. Pod koniec XIX wieku w Anglii pojawiły się tzw. ‘małe piwa’ - napoje otrzymywane w procesie fermentacji o niewielkiej zawartości alkoholu. Były one bezpieczniejsze do spożywania aniżeli woda, która w owych czasach była często skażona.
Produkcja piwa imbirowego została zapoczątkowana w Anglii w połowie XVII wieku. Napój ten był eksportowany na cały świat. Było to możliwe dzięki zastosowaniu mocnych, ceramicznych butelek z odpowiednim zapieczętowaniem, nieprzepuszczającym gazów ani płynów. Zgodnie z regulaminem Brytyjskiego Urzędu Celnego z 1855 roku ów napój nie mógł zawierać więcej niż 2% alkoholu. Przeważnie wyrób i tak był o wiele ‘słabszy’ przez co stał się popularny wśród dzieci i młodzieży. Wraz z początkiem XX wieku napój ten był już produkowany na skalę przemysłową w prawie każdym angielskim mieście. Sprzedawany był on często przez ulicznych handlarzy ze specjalnych dystrybutorów ciągniętych po ulicach przez konie.
W 1935 roku istniało na terenie Anglii ponad 3000 zakładów produkujących piwo imbirowe. Dziś tylko jedna firma wytwarza ten produkt w tradycyjny sposób. Współczesne piwa imbirowe na ogół się składają z barwników, aromatów i są gazowane dwutlenkiem węgla.
Istnieje wiele przepisów na piwo imbirowe. Główne składniki to imbir, cytryna, cukier i drożdże. Prawdziwe piwo imbirowe wytwarza się ze świeżego korzenia imbiru (Zingiber officinale). Często dodaje się różne substancje aromatyzujące, takie jak jałowiec (Juniperus communis), lukrecja (Glycyrrhiza glabra) czy też chilli (Capsicum annuum). Czasami używa się także krwawnika pospolitego (Achillea millefolium), który powstrzymuje rozwój bakterii (tak samo robiono podczas produkcji zwykłego piwa zanim zaczęto używać chmielu). Jamajska odmiana piwa imbirowego zawiera czasem limonkę zamiast soku z cytryny.
Podany poniżej przepis wystarczy na zrobienie 1 litra napoju. Ilość składników oraz proporcje można zmieniać wedle uznania/potrzeb. Niektórzy uważają, że imbir należy ścierać a nie kroić i następnie kruszyć/miażdżyć. Inni natomiast zalecają gotowanie mikstury przed dodaniem drożdży w celu wydobycia większego aromatu z użytych składników.
Mieszanina |
Źródło |
Względne stężenie |
---|---|---|
Piperyna | Czarny pieprz | 1 |
Gingerol |
Świeży imbir |
1.8 |
Szogaol | Suszony imbir | 1.5 |
Zingeron | Ugotowany imbir | 0.5 |
Kapsaicyna |
Chilli |
150-300 |
* Po sterylizacji butelki należy wypłukać. Do tego celu nie jest koniecznie użycie wrzątku. Sama sterylizacja ma na celu usunięcie głównych nieczystości z butelek - woda z kranu nie powinna wprowadzić żadnych dodatkowych zanieczyszczeń. Nawet jeżeli jakieś niewielkie ilości zanieczyszczeń dostaną się do środka, to zostaną ‘pokonane’ środowisko o niskim pH ( z cytryny).
Nie należy używać szklanych butelek, ponieważ gaz, który się wytwarza podczas produkcji piwa może spowodować ich pęknięcie. Napój powinien być przyrządzany wyłącznie w plastikowych pojemnikach. Gotowy produkt należy przechowywać w lodówce i spożyć w przeciągu sześciu dni. Krótki czas fermentacji gwarantuje, iż zawartość alkoholu pozostanie niska.
Proszę pamiętać, że w niektórych religiach spożywanie napojów alkoholowych nie jest akceptowane. Dotyczy to także produktów niskoalkoholowych bądź całkowicie bezalkoholowych, ale przyrządzonych w procesie warzenia.
Przygotowanie napoju zajmuje ok. 90 minut, w tym ok. 60 minut zajmuje chłodzenie. Początkowa fermentacja trwa 25 godzin. Fermentacja w butelkach trwa kolejne 48 godzin. Butelki można wysterylizować zawczasu
Opisane doświadczenie może posłużyć jako wstęp do przeprowadzenia następujących badań/ćwiczeń:
Wszystkie składniki potrzebne do produkcji piwa imbirowego można zakupić w supermarkecie lub w sklepach z artykułami winnymi.
Tradycyjne piwo imbirowe nie było wyrabianie z czystych drożdży. Używano do tego celu kombinację kultur bakterii lactobacilli oraz różnych drożdży – znaną pod nazwą kultury „Beeswine” lub „roślina piwa imbirowego”. Są to kultury zbliżone do tych w kefirze – mogę one być hodowane i przekazywane innym, którzy pragną sami wyprodukować piwo imbirowe.
Imbir, jako roślina został opisany w:
Ward HM (1982) Imbir – roślina i jego budowa i organizmy ja tworzące. Philosophical Transactions of the Royal Society of London. B 183: 125–197
Zgodnie z Brytyjskimi Normami Kultur Drożdży (www.ncyc.co.uk/beeswine.php) jedyną bezpieczną dostępną komercyjnie odmianą drożdży w Europie jest odmiana niemiecka – DSMZ. Można ta odmianę kupić w obniżonej cenie dla celów edukacyjnych; DSMZ No. 2484 (www.dsmz.de/microorganisms/html/strains/strain.dsm002484.html).